Food for yogies, No Mind, Pudding

Puddingtherapie II – Het madeleine-effect

Dat de geur van smulpudding zo’n sterk effect kan hebben, noemt men in de wetenschap het Madeleine-effect naar een passage door Marcel Proust geschreven in Remembrance of Things Past. Hij beschrijft hoe de geur van een Madeleinecake gedoopt in lindethee hem plotseling terug werpt naar zijn kindertijd.

Waar je de lekkerste Madeleinecakejes koopt weet ik nog niet. De lekkerste macaroons koop je bij Ladurée op de Champs Elysées. Virtueel voorproeven kan op http://www.laduree.fr/public_en/produits/macarons_accueil.htm.

Macarontherapie van Ladurée
Macarontherapie van Ladurée
Food for yogies, Ontspanning

Puddingtherapie I – Puddingmasker

Deze yogales maak ik voor jullie pudding. Ga rustig liggen en doe je ogen dicht. Het wordt een pudding zoals je in een puddingbroodje zou kunnen doen. Het recept is heel makkelijk, want ik kocht bij een goede banketbakker een mix en daar hoef ik alleen maar melk aan toe te voegen en het daarna op te warmen.

De pudding is een speciale pudding want het is jouw pudding en jij vindt hem – heel – lekker. Daarom wil ik je vragen nu verder met me mee te roeren en je jouw ideale pudding voor te stellen. In de mix zit een beetje vanille en suiker. Van beide net zoveel als jij lekker vindt. Het moet echt een pudding worden waarvan bij jou het water in de mond gaat lopen, die prettig verzadigt en een tevreden mens van je maakt. Ik vrees dat de pudding het broodje niet gaat halen, want uit het pannetje komt zo’n heerlijke geur … Ik ruik een warme lucht met zwoel en rijp amandel. Ik weet niet of er, naast de vanille ook amandel in jouw pudding zit. Misschien maakt amandel je helemaal niet zo blij als mij, maar een vleugje kaneel wel of een eetlepel honing. Alles is goed, het is jouw smulpudding. Probeer je de geur zo gedetailleerd mogelijk voor te stellen.

Voordat je de pudding ging maken, heb je anderhalf uur over de hei gewandeld. Het was zonnig maar nog flink koud en nu lust je wel wat, je hebt zelfs beretrek. Tijd om de pudding te proeven en je helemaal eigen te maken. Hij is nog prettig warm en ja hoor hij is zalig; rijk, romig, zacht en tegelijk spannend genoeg dankzij de vanille en de fijne zuiveltonen. Het water loopt je inderdaad in de mond.

De pudding als beeld wil ik vast houden bij de komende oefeningen. Ik denk dat je het makkelijk zult kunnen oproepen. Je hebt een gedetailleerde prent van de geur en geur is iets dat diep in ons geheugen, ons hoofd binnendringt. De specifieke plek van het geurcentrum in het hoofd zorgt daarvoor. Iedereen kent het wel; je ruikt iets en dat werpt je terug naar een moment uit het verleden. De zolder van je oma, de opslagruimte van ski’s en skischoenen op de wintersport. De geur van onze pudding roept een diepe associatie op met momenten van volle tevredenheid. De sensatie van de pudding heeft nog meer ingangen/aanknopingspunten: het water dat je in de mond loopt, de glimlach die het op je gezicht veroorzaakt, smaak, temperatuur en misschien zelfs wel het geluid van het roeren in het pannetje.

Misschien ben je zo liggend al behoorlijk tot pudding geworden. Ik wil je vragen daar eens mee verder te gaan. In hoeverre komt het gevoel in je gezicht overeen met die pudding. De pudding heeft nog een eigenschap die het voor verdere ontspanning zo bruikbaar maakt. De pudding is zacht maar geen pap. Hij veert net voldoende terug. Voel eens je wangen en het gebied rondom je wangen, je ogen, richting je kaken. Hoe hoog is het puddinggehalte daar? Tijd voor een puddingmasker…

Ontspanning

No Mind

Zojuist sprak ik mijn vader. De beste man woont in Osaka, Japan, is gepensioneerd en vindt het dus een aardige uitdaging om zichzelf te leren om minder te denken. Waarom weet hij nog niet. Maar ze zeggen dat dat je goed doet. Mijn vader was ooit een zeer nadenkende, rationele huisarts en dus ben ik enthousiast.

U zoekt dus de No Mind van Tom Cruise als Nathan Algren in de film The Last Samurai? Hij en ik vinden die film erg mooi. Ja, die No Mind zoekt hij!

Gelijk overspoel ik hem met het idee dat je lijf daarbij een goede hulp kan zijn.

* Niet denken wordt als snel net zoiets als de opdracht Denk niet aan een roze olifant. Probeer dat maar eens heftig en het enige dat je nog ziet, voelt, hoort en ruikt is … die roze olifant. Denk niet aan een roze olifant, door aan een blauwe olifant te denken werkt beter.

* Je lijf neemt makkelijk de rol van blauwe olifant op zich. Richt je aandacht bijvoorbeeld op je ogen. Je ogen hebben de handige eigenschap om steeds als je gaat denken te bewegen. Sterker, net voor je wilt gaan denken beginnen ze al en daar heb je wat aan. Ga op je rug liggen en sluit je ogen. Beweeg de ogen krachtig heen en weer. Zo voelt denken dus. Zo ongeveer. Opvallend is dat het gebied rondom de ogen daarbij verre van relaxed voelt. Dus daar komen die kringen vandaan. Je aandacht richten op de achterkant van je hoofd, specifiek dat stuk dat de grond raakt brengt de geest opvallend tot rust. Een van de ideeën daarachter is dat zich daar de visuele schors bevindt, maar dat zoeken we nog even verder uit.

* Een alternatief is om je aandacht te richten op de prana, zeg maar de energie die er door je lijf dwarrelt. Vooral in je handpalmen en vooral na een beetje inspanning kun je dat makkelijk voelen. Het voelt als tintelen. Als je voet slaapt, of je hand wordt datzelfde tintelen heel sterk. Dat gevoel dus in lichte mate neem je makkelijk in je handen waar. Zoek ook de prana op in je polsen, onderarmen, bovenarmen en wellicht zelfs de borststreek.

Met dank aan Gert van Leeuwen en Heiltje Vooys. Zie www.criticalalignment.nl


Ademhaling, Ontspanning

Hangmat-ademhaling

Hangmat-ademhaling dat is zoiets als mijn prettigste ademhaling. Ademen doe je de godganse dag en dat kan je dan maar beter lekker doen.

Ik vroeg me gisteren af wanneer ik op mijn lekkerst adem. Dat is dus als ik in een hangmat hang, eentje die lichtjes heen en weer wiegt. In ideaal lenteweer: heerlijk warm met af en toe een prikkelende, koele windvlaag, een briesje. Het beeld is bijna compleet. De hangmat staat in mijn tuin waar ik een lichte frisse geur van gras ruik.

Mijn ademhaling is dan vredig, licht en langzaam – en opvallend vaak adem ik gewoon een tijdje niet.

Dit beeld werkt goed voor me. Ik probeer het op te roepen als ik in een uitdagend yogastandje sta of vlak voor een deadline zit. Mijn neiging was ooit om dan juist een partij stevig, vooral diep te ademen. But why? Want het verzwaart alleen maar. Het bevestigt als het ware dat het zwaar is, terwijl als ik overga naar de hangmatmodus ik zelfs in de meest rare standjes een zonnig gevoel krijg.

Waar komt die zware ademhaling vandaan? Het lijkt mij een resultaat van een mixed-bag met daarin opvoeding, cultuur, aard van het beestje die alledrie niet durven geloven dat het leven zomaar licht kan zijn.