Essayeren is voor mij het schrijven van een essay. Essayeren is ook het ‘gehalte van edelmetalen onderzoeken’ en ‘het wegen, het toetsen van gewichten, van metalen’. Wauw, die omschrijving smaakt naar meer. Voor mij is het is ook ‘het onderzoeken en toetsen van waarde met het geschreven woord’.
Waarom ik daar zin in heb? Om te zijn met verhalen en om waarheid te ontdekken. Om mijn te vastgeroeste verhalen om te spitten en te vaste grond om te spitten. Om te spitten voor de lol van het spitten zelf. Om me bewuster te worden van mijn verhalenlandschap. Om zomaar te proberen, gewoon zomaar wat te zeggen. Ja, gewoon zomaar. Wellicht als wijze om te ondervinden. Wat dan weer subtiel en ook belangrijk anders is dan onderzoeken. En dat mag ik hier zomaar stellen.
Het is ook om mijn zelf te laten spreken op een wijze die past bij mij. Om mezelf te herontdekken? Dat wellicht ook. Mijn eigen authenticiteit te herontdekken. Ik hou van schrijven, van woorden en vooral van spelen met die woorden. En dat trekt me zo aan, aan de essayvorm. Met niks overtuigen of vermaken dus als doel. Ooit voor een toets ‘communicatie’ moest ik dat uit mijn hoofd leren. Communicatie heeft een doel. Nou goed, volgens mij waren er vier doelen, maar die andere ben ik vergeten. Hopelijk was een van die andere doelen: ‘gewoon zomaar omdat je daar zin in hebt’. En mijn andere doel dus, zoals de titel laat zien, is een hoop dat essayeren me gaat helpen bij overdracht en ontmoeten van mezelf en van de ander. Wat ik lastig vind en tegelijk heel gaaf in mijn rol als yogadocent en in de geleiding tijdens privésessies, is een ‘schone’ overdracht. Kan ik de ander zo geleiden, dat hij superdicht bij zijn eigen waarheid kan komen; hoe het voor hem/haar klopt, nu? Dit raakt ook mijn liefde voor niet-koppige waarheid, voor vrije waarheid. Voor een spelen met waarheid. Opdat de waarheid gaat leven?
Het lijkt me van waarde om hier ook stil te staan, bij hoe ik essayeer. Ik herken een angst, dat het me juist overmatig in mijn hoofd gaat brengen en dat dat me weg voert van hier. Ook is er de vrees dat het mijn vastgeroeste delen, nog verder doet vastroesten. Onlangs las ik een mooi verhaal over de transformatie van het pantser van een kreeft. Dat moet juist heel hard worden, anders kan de kreeft er niet doorheen breken. Sindsdien ben ik wat minder bang voor verharding. En nu helpt dit verhaal me, om wat vrijer te gaan volgen wat het essayeren wel/niet brengt en gaat geven. Wellicht maakt het de beweegruimte in hoofd vrijer. Let’s give it a try oftewel laat ik een ontspannen poging wagen.
