Het toeval wil, dat meerdere mensen met wie ik sessies heb, onderzoeken welk werk ze de komende jaren eigenlijk willen doen. Wat bijzonder is, is dat bij een ieder nadrukkelijk een verlangen leeft naar werk, dat niet alleen de kas vult, maar ook het hart. Of misschien is dat verlangen niet eens zo bijzonder, maar wel dat het zo vol aan de oppervlakte leeft én uitgesproken wordt.
Geld heeft een andere alchemie dan de wereld van het hart. Geld raakt lineaire logica en ratio. Het is goed in cijfers is uit te drukken. Dat maakt dat je daarmee concrete doelen kunt stellen en het behalen ervan vervolgens snel en heel plat kunt meten. Bijvoorbeeld; ik wil graag dat er elke maand €4.000 binnenkomt, zodat je x euro hebt voor huur, x euro voor vakantie enzovoort.
Hoe zit het met de alchemie van je hart? Dan kom je in een intelligentie waar ratio en praten alleen, al snel niet toereikend blijkt. De taal van het hart volgt meer de wetten van water. Soms is het heel helder en dan weer heel troebel. Als je er druk op zet, bestaat de kans dat het gaat spuiten of overstromen. Bij blokkades vindt het al snel een andere route. In een sessie wil je juist luisteren naar alle facetten van deze kwaliteit. Vanuit de verkeerstoren-positie van de ratio lijkt het al gauw een grote, ondoordringbare kluwe.
De ingang via het hart geeft veel meer ruimte en zicht. Dit vraagt je (slechts) om vol aanwezig te doorvoelen. Dit zijn de meesten van ons niet (meer) gewend en iedereen kan het. Leg je handen maar eens op je borst. Om te beginnen. Je wil voelen wat daar leeft en ademen en bewogen wordt. Al luisterend (met die magische kracht aan de binnenkant van je handen) wordt vanzelf duidelijk wat lucht en ruimte geeft en wat al energie heeft. Het is een spelend, dansend, voelend zijn met flow!
Wat waardevol is natuurlijk, is als je het hier vervolgens ook over kunt hebben, je wat er leeft woorden kunt geven. Dat helpt om te onderscheiden wat een beetje waarde voor je heeft en wat veel. Waar leef jij werkelijk van op; wat doet je hart sneller kloppen, waar loop je op leeg? Wat dan blijkt is, dat we dat diep van binnen al weten. Allemaal hadden we genoeg ontmoetingen die iets in ons aanboorde van warmte, gloeien, kracht. De kunst is dus eigenlijk om die intelligentie weer tot leven te wekken. Je zou ook kunnen zeggen; dat je weer een levendige relatie met je zelf krijgt.
Zie je dat voor je? Vast wel. Het is allemaal nogal tastbaar en zichtbaar. Je lichaam wordt levendiger en opener. Het (of jij?) gaat zich spontaan uitrekken en slaakt een zucht van verlichting. Soms ontstaan er horten en stoten en dan zo maar rillingen en een enthousiasme. Zo krijgt de vloeiende intelligentie van het hart volop podium.
Het bijzondere is, dat dat rust geeft. Ook op rationeel niveau. Dat is zomaar een prachtige bijwerking.
